هر نگاهی
  هر سخنی
  که از مردم این شهر برمی خیزد
  گویی,غرورم را نشانه رفته است
  و من
  شکسته تر از شکسته های غرورم, دیوار می سازم!!
  که عبور نکند کسی
  که نگوید سخنی
  که نکند نگاهی
  تا بر هم زند شکوه این آوار را
  شاید روزی فرصتی برای ساختن بود...

 چه راحت شکستی و رفتی.....

 حرفی تلخ، از جنسِ حقیقت، و آشنایِ همه‌ی‌مان!
هر روز از برابرِ هم می‌گذریم و به احترام، کلاه از سر برمی‌داریم؛ و چند کوچه آن‌طرف‌تر، بر سرِ دیگری می‌گذاریم. در دل‌مان هم می‌گذرد: مرگ هم کاش، کلاه بر سر داشت!

 همه رفتند ...

من می مانم ...

 آزادی فردی داشتن، یعنی حق این که در زندگی کدام قفس را برگزینیم.

  من هنگامی آزادم که همه ی جهانیان آزاد باشند؛ تا هنگامی که یک نفر اسیر در جهان هست، آزادی وجود ندارد

 تنهایت میگذارم که زیر بار لحن سرزنش آمیزت باقی‌ ماندهٔ فلسفهٔ زندگییت را، ندانسته و نخواسته تغییر نداده باشم. تنهایت میگذارم تا با حضورم خلوتی را که در آن اوج شکوفایی ذهنیت پدیدار میشود به بیراههٔ نادانی‌ نکشانم. تنهایت میگذارم تا لحظاتت را با خود ساختگیت پر کنی‌ و هر کس که وسعت فکری عمیق تری دارد نگاهت را پر کند. تنهایت میگذارم تا الویت دقایقت را به آنچه برایت پر معنا تر است بدهی‌ و از تک تک لحظاتی که به حسن سلیقهٔ خودت، یکی‌ پس از دیگری اتفاق میفتند، منتهای لذت را ببری. تنهایت میگذارم و میدانم که تو در اوج این تنهایی‌ که من در خیال خود ساختم با همه هستی‌ و باز هم به کسی‌ نیاز نداری. تنهایت میگذارم و باز هم خطی‌ دیگر در اثبات این معادله اضافه می‌کنم که حتی با خیال تنها گذاشتنت، خود از همه تنها ترم.

 دستم بوی گل میداد مرا به جرم چیدن گل محکوم کردند اما هیچکس فکر نکرد که شاید من گلی کاشته باشم. 

 در دو چشمش گناه مي خنديد 
بر رخش نور ماه مي خنديد 
در گذرگاه آن لبان خموش 
شعله يي بي پناه مي خنديد 
شرمناك و پر از نيازي گنگ 
با نگاهي كه رنگ مستي داشت 
در دو چشمش نگاه كردم و گفت 
بايد از عشق حاصلي برداشت 
سايه يي روي سايه يي خم شد 
در نهانگاه رازپرور شب 
نفسي روي گونه يي لغزيد 
بوسه يي شعله زد ميان دو لب

 توی قاب خیس این پنجره‌ها

عکسی از جمعه‌ی غمگین می‌بینم
چه سیاهه به تنش رخت عزا
تو چشاش ابرای سنگین می‌بینم

داره از ابر سیاه خون می‌چکه
جمعه‌ها خون جای بارون می‌چکه

نفسم درنمی‌آد

جمعه‌ها سرنمی‌آد
کاش می‌بستم چشامو

این ازم برنمی‌آد 

داره از ابر سیاه خون می‌چکه
جمعه‌ها خون جای بارون می‌چکه

عمر جمعه به هزار سال می‌رسه
جمعه‌ها غم دیگه بیداد می‌کنه
آدم از دست خودش خسته می‌شه
با لبای بسته فریاد می‌کنه

داره از ابر سیاه خون می‌چکه
جمعه‌ها خون جای بارون می‌چکه 

جمعه وقت رفتنه

موسم دل ‌کندنه
خنجر از پشت می‌زنه

 اون که همراه منه

داره از ابر سیاه خون می‌چکه
جمعه‌ها خون جای بارون می‌چکه

 یه شب مهتاب

ماه می‌آد تو خواب

منو می‌بره ، کوچه به کوچه
باغ انگوری ، باغ آلوچه

دره به دره ، صحرا به صحرا
اون­جا که شبا ، پشت بیشه‌ها

یه پری می‌آد ، ترسون و لرزون
پاشو می‌ذاره ، تو آب چشمه ، شونه می‌کنه ، موی پریشون

یه شب مهتاب
ماه می‌آد تو خواب

منو می‌بره
ته اون دره

اون‌جا که شبا
یکه و تنها

تک درخت بید
شاد و پرامید

می‌کنه به ناز
دستشو دراز

که یه ستاره ، بچکه مثل ، یه چیکه بارون
یه جای میو‌ش ، سر یه شاخش ، بشه آویزون

یه شب مهتاب
ماه می‌آد تو خواب

منو می‌بره از توی زندون
مثل شب‌پره با خودش بیرون

می‌بره اون‌جا
که شب سیا

تا دم سحر
شهیدای شهر

با فانوس خون

جار می‌کشن

تو خیابونا
سر میدونا

عمو یادگار ، مرد کینه‌دار
مستی یا هوشیار ، خوابی یا بیدار

مستیم و هوشیار ، شهیدای شهر
خوابیم و بیدار ، شهیدای شهر

 گول دنیا را مخور !!!

 نیمکت عاشقی یادت هست؟
کنار هم، نگاه در نگاه و سکوتمان چه گوش نواز بود..
بید مجنون زیر سایه اش امانمان داده بود،
برگهای رنگینش را به نشانه عشقمان بر سرمان می ریخت..
او نیز عاشق بودنمان را به رخ پاییز می کشید،
اما اکنون پاییز.. نبودنت را، جداییمان را به رخ می کشد.

 قانون تو تنهایی من است و تنهایی من قانون عشق
عشق ارمغان دلدادگیست و این سرنوشت سادگیست.
چه قانون عجیبی! چه ارمغان نجیبی و چه سرنوشت تلخ و غریبی!
که هر بار ستاره های زندگیت را با دستهای خود راهی آسمان پر ستاره کنی
و خود در تنهایی و سکوت با چشمهای خیس از غرور پیوند ستاره ها را به نظاره نشینی
و خاموش و بی صدا به شادی ستاره های از تو گشته جدا دل خوش کنی
و باز هم تو بمانی و تنهایی و دوری…

تو نمیدانی به خاطرت با گذر زمان از همه دنیا میگذرم ،
تا برسد به لحظه ای که دیگر هیچ فرصتی برای در کنار تو بودن نمانده باشد ،
آنگاه عشقت را با خودم به آن دنیا خواهم برد ،
تا به ساکنان آن دنیا نیز ثابت کنم که بدجور عاشقت هستم…

اینکه در قلبمی ، باور کرده ام که تا ابد مال منی ، حتی اگر نباشی ، حتی اگر مرا نخواهی
تو نمیدانی وسعت عشقم را ، چگونه آهسته بگویم وقتی نمیشنوی صدای فریادم را…
لحظه های نبودنت تصویریست از یک شب بی ستاره ، از آن شبهایی که بی قرارتر از دلم دلی بی تاب نیست ،بدان قدر دلی را که مثل آن در پی عشقش نیست!
تو نمیدانی به خاطرت با گذر زمان از همه دنیا میگذرم ، تا برسد به لحظه ای که دیگر هیچ فرصتی برای در کنار تو بودن نمانده باشد ، آنگاه عشقت را با خودم به آن دنیا خواهم برد ، تا به ساکنان آن دنیا نیز ثابت کنم که بدجور عاشقت هستم…
تمام وجودم به تو وابسته است ، بودنم به بودنت بسته است ، نشکن دلم را که این دل خسته است!
منی که اینجا زانو به بغل گرفته ام ،آرزوی در آغوش کشیدن تو را دارم ، منی که تنها تو را دارم…
چشمانم را میبندم و تو را در کنارم تصور میکنم ، ای کاش رویا نبود ، ای کاش دلم اینک در این لحظه ی پر از دلتنگی تنها نبود…
انگار از همان آغاز ،آغاز من بوده ای ، نفسهای عشق را به من داده ای، تا از تو به عشق برسم، تا از عشق دوباره به تو برسم…
اینکه تو را در قلبم احساس میکنم ، اینکه عشقم هستی به داشتنت افتخار میکنم ، همین برایم زیباست ، دنیا را بی خیال ، تمام زیبایی ها در وجود تو پیداست!
نگیر از قلبم بودنت را که قلبم از تپش می افتد ، نگیر از من گرمی دستانت را که وجودم یخ میزند
اینکه در قلبمی ، باور کرده ام که تو جزئی از وجودمی، تو نیز باور کن این عشق جاودانه را…

مگذار که عشق، به عادت دوست داشتن تبدیل شود!
مگذار که حتی آب دادن گل‌های باغچه، به عادت آب دادن گل‌های باغچه بدل شود!
عشق، عادت به دوست داشتن و سخت دوست داشتن دیگری نیست،
پیوسته نو کردن خواستنی‌ست که خود پیوسته، خواهان نو شدن است و دگرگون شدن
تازگی، ذات عشق است و طراوت، بافت عشق

چگونه می‌شود تازگی و طراوت را از عشق گرفت و عشق همچنان عشق بماند؟
عشق، تن به فراموشی نمی‌سپارد، مگر یک بار برای همیشه.
جام بلور، تنها یک بار می‌شکند
می‌توان شکسته‌اش را، تکه‌هایش را، نگه داشت
اما شکسته‌های جام ،آن تکه‌های تیز برنده، دیگر جام نیست
احتیاط باید کرد
همه چیز کهنه می‌شود و اگر کمی کوتاهی کنیم، عشق نیز
بهانه‌ها، جای حس عاشقانه را خوب می‌گیرند

 این خانه قشنگ است ولی خانه من نیست

 خدایا...

کودکان گل فروش را می بینی!؟

مردان خانه به دوش

دخترکان تن فروش

مادران سیاه پوش

کاسبان دین فروش

محرابهای فرش پوش

زبانهای عشق فروش

انسانهای آدم فروش

همه را می بینی...؟!

می خواهم یک تکه آسمان کلنگی بخرم

دیگر زمینت بوی زندگی نمی دهد...!!!

 آن که می گوید دوستت می دارم
خنیاگر غمگینی ست
خنیاگر غمگینی ست
که آوازش را از دست داده است
ای کاش عشق را زبان سخن بود

 خداوندا نمی دانم 
در این دنیای وانفسا 
کدامین تکیه گه را تکیه گاه خویشتن سازم
نمیدانم
نمی دانم خداوندا.
در این وادی که عالم سر خوش است و دلخوش است و جای خوش دارد.
کدامین حالت و حال و دل عالم نصیب خویشتن سازم
نمی دانم خداوندا
به جان لاله های پاک و والایت نمی دانم
دگر سیرم خداوندا.
دگر گیجم خداوندا
خداوندا تو راهم ده. 
پناهم ده .
امیدم خداوندا . 
که دیگر نا امیدم من و میدانم که نومیدی ز درگاهت گناهی بس ستمبار است و لیکن من نمیدانم
دگر پایان پایانم. 
همیشه بغض پنهانی گلویم را حسابی در نظر دارد و می دانم که آخر بغض پنهانم مرا بی جان و تن سازد.
چرا پنهان کنم در دل؟
چرا با کس نمی گویم؟
چرا با من نمی گویند یاران رمز رهگشایی را؟
همه یاران به فکر خویش و در خویشند. گهی پشت و گهی پیشند
ولی در انزوای این دل تنها . چرا یاری ندارم من . که دردم را فرو ریزد
دگر هنگامه ی ترکیدن این درد پنهان است
خداوندا نمی دانم
نمی دانم 
و نتوانم به کــس گویم
فقط می سوزم و می سازم و با درد پنهانی بسی من خون دل دارم. دلی بی آب و گل دارم 
به پو چی ها رسیدم من
به بی دردی رسیدم من
به این دوران نامردی رسیدم من
نمیدانم
نمی گویم
نمی جویم نمی پرسم
نمی گویند
نمی جوند
جوابی را نمی دانم
سوالی را نمی پرسند و از غمها نمی گویند
چرا من غرق در هیچم؟
چرا بیگانه از خویشم؟ 
خداوندا رهایی ده
کللام آشنایی ده
خدایا آشنایم ده
خداوندا پناهم ده
امیدم ده
خدایا یا بترکان این غم دل را
و یا در هم شکن این سد راهم را
که دیگر خسته از خویشم
که دیگر بی پس و پیشم
فقط از ترس تنهایی
هر از گاهی چو درویشم
و صوتی زیر لب دارم
وبا خود می کنم نجوای پنهانی
که شاید گیرم آرامش
ولی آن هم علاجی نیست
و درمانم فقط درمان بی دردیست
و آن هم دست پاک ذات پاکت را نیازی جاودانش هست

 زندگی اجبار نیست... 

شاید آن روز که سهراب نوشت زندگی اجباری است 
                                                   دلش از غصه حزین بود و غمین 
حال من می گو یم 
             زندگی یک در و دروازه و دیوار که نیست 
 که نشد بال زدو پرواز کرد 
                                                 زندگی اجبار نیست 
         زندگی بال و پری دارد و مهربان تر از مهتاب است 
                             تو عبور خواهی کرد 
  از همان پنجره ها 
                                                        با همان بال و پر پروانه 
        به همان زیبایی 
                                 به همان آسانی 
                                                              زندگی صندوقچه ی اصرار پرستو ها نیست 
         زندگی آسان است 
                                    بی نهایت باید شد تا آن را یا فت 
            زندگی ساده تر از امواج است 
                           پس بیا تا بپریم 
                                                  وتا شبنم آرامش صبح 
                                                               تا صدای پر مرغان اقاقی بال و پر باز کنیم 
             تا توانیم که ازاول آغاز کنیم و تا نهایت برویم

 در میان شما هستند کسانی که خواسته اند برای گریز از تنهایی و بیقراری و یکنواختی.

 به زیاده گویی و یاوه سرایی  روی آورند ،

زیرا سکوت تنهایی تصویر روشنی از ذات عریانشان را در برابر چشمانشان می گشاید

که با دیدن آن رعشه می گیرند و به گریز پناه می برند . 

 جلوی آینه یک لحظه به خودش خیره شد ...

ذهن آدمیزاد توانایی عجیبی داره

گاهی یک فیلم چند صد ساعته رو توی کسری از ثانیه مرور میکنه

نمیدونم به چی داشت فکر میکرد و کجا سیرو سیاحت میکرد.

بازیگوشیم گل کرد و رو کردم به فرهاد و گفتم : اینجوری نگاش نکن ، یه روزی آدم بود ...

متغیر شد و اشک تو چشاش حلقه زد ... 

گفتم :فرهاد بیخیال ! شوخی هم سرت نمیشه ؟!

خودمونیم ، !

 آدم باید تو شوخی هاش هم دقت کنه

 الهى چون در تو مى نگرم از آنچه خوانده ام شرم دارم.

 خدایا

جای سوره ای در قرآن خالیست که اینگونه آغاز گردد:قسم به روزی که قلبت را می شکنند و مرهمی جز خدایت نخواهی یافت..

 خدا 

فراموش شده ترین حقیقت هستی !!!

صداش کن

صدا کردنش سواد و مدرک و پول و این چیزا نمی خواد

فقط یه دل شکسته می خواد

خدا...

 این جا زنی میان برق آینه

دنبال تصویری از خویش است

در به درِ انعکاس نور ولاله ی وحشی

تصویری از چشم های سیاه شرقی

اما نه در انزوای خاک غریب..

تصویری از لب هایی برجسته

اما نه از حرفهای ناگفته

گونه هایی سرخ نه از بی دادِ دادگران

این جا زنی در قاب آینه در پی هزار نسل گمگشته اش

پشت چهل تکه ی نقش پنهان شده

نخ به نخ کوک می زند آینه را

این جا زنی میان آب و آتش هر روز خودش را می زاید

این جا زنی یادش را گم کرده

آرتیست قصه ای دور

 دیالوگ هایش را  به یاد ندارد

های...آینه آلزایمر گرفته ای..!!؟

 پرسید : چرا ناراحتی ؟

گفتم : چون از بد روزگار به پست آدم  نا سپاسی خوردم .

گفت : نگران نباش ، مسیر رو درست اومدی ، اینجا دنیاست

 مگر نشنیدی که : " دنیا همیشه جائیه که نجیب و نانجیب به هم می خورن "

 قرار به موندن نیست

نه برای تو و نه حتی برای اون !

 غصه نخور ...........

خاطره ات در دل من میشکند.......

 همچون

          بیستون شکسته ی فرهاد ...

از شیرین خبری نیست...

به عادت سالخورده ی دیروز مینگرم                  

                                                   و صدای تو...

                       که از پشت ابرهای خیس خورده، بی بار می آید...

                              به تو عادت دارم...

        به تکرر دروغ هایت در لحظه...

 و نگاهت...

                   که در من تا میخورد و جمع میشود...!   

  پری زاد لحظه های بارانی ام...!

امشب که صدای تو را بوسیدم،                                          

باران می آمد...!

من بودم و شاخه های شکسته ی لذت،                                

                                       در دستان بیهودگی ام...

من بودم و ...                                       

 لمسِ هوس آلودِ دست های باد...

من بودم و ...                                      

جای خالی تو در لحظه هایم...!

بالش فراموشی را زیر سرم می گذارم...                                      

اما هنوز، پُرم از هجوم واژه ها...

                                                     خاطره ها...!

دل بسته ام...                                       

به تو که میروی...

                                        به نا کجا آباد...!

به تو که گم میشوی...

در همهمه ی بی بازگشت شهر...!

تنهایی را بتکان پشتِ دیوار خاطرات...!                                    

در بزن...                   

اینجا هنوز،

 کسی به وسعت دلتنگی هایت،

تنهاست...!