خداوندا

خدایا انکه مرا دوس میداشت بزرگترین غم عالم را بر دلم گذاشت

سلام خوش امدید 

لطفا نظر یادتون نره

تقدیم به گل هایی که خارها را رها کردند و رفتند

...

زمان آدم‌ها را دگرگون می‌کند اما تصویری را که از ایشان داریم ثابت نگه می‌دارد. هیچ چیزی دردناک‌تر از این تضاد میان دگرگونی آدم‌ها و ثبات خاطره نیست.

او رفت و با خود برد خوابم را دنیا پس از او قرص و بیداریست دکتر بفهمد یا نفهمد باز عشق التهاب خویش آزاریست ،جدی بگیرید آسمانم را من ابتدای کند بارانم ،لنگر بیندازید کشتی ها ،آرامش ما قبل طوفانم ،من ماجرای برف و بارانم شاید که پایی را بلغزانم، آبی مپندارید جانم را جدی بگیرید آسمانم را ،آتش به کول از کوره میایم باور کنید آتشفشانم را ،"""میخواستم از عاشقی چیزی ، با دست خود بستن دهانم را""" ،من مرد شب هایت نخواهم شد از بسترت کم کن جهانم را ، رفتم بنوشم اشک خود را باز مردم شکستن استکانم را....

یک نفر در همین نزدیکی ها چیزی به وسعت یک زندگی برایت جا گذاشته است...... خیالت راحت باشد آرام چشمهایت را ببند.... یک نفر برای همه ی نگرانی هایت بیدار است.... یک نفر که از همه ی زیبایی های دنیا تنها تو را باور دارد.......................

تمام احساس من خلاصه ایست از مهربانی هایت که هوای عشق تو را دارد راز نگاه تو را دارد ، مثل چشمه ای زلال در قلبم میجوشد و در احساس تو جاری میشود …و این دلتنگی ها ، آخر خط همه دلواپسی ها، رسیدن به آنچه برای رسیدنش لحظه ها را میگذرانیدم و خاطره ها بر زندگی مان نقش میبندد به امید آن روزی که عشقمان نقش بر آب نشود! کاش میشد از همان آغاز مال هم بودیم ، نه اینکه نیمی از عمرمان گذشته باشد و همدیگر را پیدا کرده باشیم! این تویی عشق بی همتای من ، لحظه به لحظه با تو ، تویی نفسهای من کاش همیشه رنگ عشق در تصویر زندگی مان پر رنگ باشد ، نه اینکه بی وفایی بیاید و لطافت عشقمان را خدشه دار کند ! کاش همیشه دلت مثل دلم بود ، همیشه بی قرار و منتظرت بود … و این تویی عشق جاودانه من ، لحظه به لحظه لمس شاعرانه من … تمام احساس من خلاصه ایست از مهربانی هایت که هوای عشق تو را دارد ، راز نگاه تو را دارد ، مثل چشمه ای زلال در قلبم میجوشد و در احساس تو جاری میشود … و این شور عشق آخر خط همه ی دلتنگی هاست ، که رسیده ایم به جایی که نقطه آرامش است ، رسیده ایم به جایی که تنها خواسته ی ما همان آرامش است … هر جا میروم عطر تو پیچیده در آنجا ، و مست دیدار با چشمان ناز تو میشوم ، من در آن لحظه یک دیوانه میشوم! گاهی فکر میکنم لایق تو نیستم ، و میدانم ارزش تو بالاتر از این است که احساسم را به پای تو بریزم و این وابستگی ها ، آخر خط همه خستگی ها رسیدن به آغوش هم است ، و این ما هستیم که راز عشق را برای هم زمزمه میکنیم ، آنگاه که همدیگر را در آغوش هم میفشاریم…

به عشق تو شبها را تا سحر بیدار می مانم ، مینویسم درد دلم را ، تا فردا برایت بخوانم . به هوای تو به آسمان تاریک خیره میشوم تا شاید چهره ماه تو را ببینم. واقعیت این است که دلم برایت تنگ شده ، حقیقت این است که دلم به انتظار دیدن تو نشسته. دلتنگم عزیزم ، دلتنگ چشمهایت ، گرفتن دستهای مهربانت . به لحظه ای می اندیشم که بتوانم پرواز کنم و به سوی تو بیایم ، انگار که رویایی بیش نیست. تازه فهمیده ام که چقدر تو برایم عزیز و مقدسی ای سرچشمه خوبیها و پاکیها. به هوای تو در این شب دلتنگی سر به هوا شده ام ، چشمهای بهانه گیر ، دستهای خالی ، شانه های پر از نیاز ، نه یک لحظه ، نه یک روز حرف از یک عمر دلتنگیست. انگار عمریست که دلتنگم ، ساده تر میگویم دلم میخواهد همیشه در کنارم باشی . ترانه عشق در گوشم مرا به یاد لحظه های قشنگ در کنار تو بودن می اندازد، گاه می اندیشم به لحظه های دیدار ، گاه میترسم از لحظه های دور از تو بودن . حرفهای قشنگت را ، درد دلهای شیرینت را که در قلبم مانده برای خودم زمزمه میکنم،تکرار میکنم تا احساس کنم تو برایم میخوانی قصه عشق را. دلتنگم ، به امید تو دل به آرزوها بسته ام ، به یاد تو ترانه عشق را زمزمه میکنم ، میخوانم و میدانم که دلت همیشه با من است. میخواهم امشب در کوچه پس کوچه ها سرگردان قدم بزنم ، تا طلوع به من سلامی دوباره گوید و باز بنشینم در انتظار دیدن تو ، و باز ببینم تو را و بگویم که دوستت دارم. یک غروب دیگر و یک شب پر از دلتنگی ، کار ما عاشقان همین است ، دلتنگی و انتظار ، اما در مرام ما بی وفایی نیست عزیزم. به امید تو ای همنفس با تو نفس میکشم و با هر نفس عاشقانه میگویم که دوستت دارم عزیزم.

دلم پراست از تمامی زخم هایی که قرار است وقتی بزرگ شدم از یادببرم...

شکر که خدا هست و او جبران تمام دلتنگی ها و مرهم تمام زخمهاست
هر وقت دلت خواست
مهمانش کن در بهترین جایی که او می پسندد
در قلبت  و به دستان خالی ات نگاه نکن
تو فقط خانه ی دلت را برایش نگهدار ، اسباب پذیرایی با اوست  .

بعضی از حرفها را نمیشه گفت!

باید خورد.........

ولی بعضی از حرفها را نمیشه گفت نه میشه خورد..............

می مونه سر دل......میشه دلتنگی....

میشه بغض......میشه سکوت.......

میشه همون وقتی که خودتم نمیدونی چته................

 اینجـآ زمیـن اســتــ ...
رسـم آدم هـآیـش عجیـب اسـتــ ...

اینجـآ گـُم که بشـوی،

به جـای اینکه دنبـآلت بگردنــد،فــراموشت میکـُنــند..

زیـآد که خوب بـآشه،زیـآدی میشـوی!

زیـآد که دم دسـت بـآشی،تکـراری میـشوی!

زیـآد که بخـندی،برچـسـب دیوانـگی میخـوری!

اینجـآ فقـط بـرای خودت زنـدگی کـُن.....

 تنــهایی یعــنی
امشــبم مــثل شــبای دیگه
رو تخــتت دراز بکــشی
آهــنگ بــزاری و بــازم فکــر کــنی
بــه نبــودنش
به حــرفایی کــه بــاهم میــزدید
به ایــنــکه با غــریــبه ای رفــته
و مــثل همــیشه چــشمــات تــقاص پــس بــدن... !!!

دختر ۵ ساله‌ای از برادرش پرسید :معنی عشق چیست ؟؟

برادرش جواب داد :
عشق یعنی تو هر روز شكلات من را ، از كوله پشتی مدرسه‌ام بر میداری ،
و من هر روز بازهم شكلاتم را همانجا میگذارم

 شنیدم که چون قوی زیبا بمیرد‌، 
فریبنده زاد و فریبا بمیرد... 
شب مرگ تنها نشیند به موجی 
رود گوشه ای ، دور... و تنها بمیرد. 
در آن گوشه چندان غزل خواند آن شب ... 
که خود در میان غزلها بمیرد . 
گروهی  بر آنند که این مرغ شیدا 
کجا عاشقی کرد؛... آنجا بمیرد. 
شب مرگ از بیم آنجا شتابد 
که از مرگ غافل شود تا بمیرد 
من این نکته باور نکردم...؛ ندیدم که قویی به صحرا بمیرد. 
چو روزی از آغوش دریا بر آمد ، شبی هم در آغوش دریا بمیرد... 
شب مرگ از بیم آنجا شتابد که از مرگ غافل شود تا بمیرد 
من این نکته باور نکردم ؛ ندیدم که قویی به صحرا بمیرد. 
چو روزی از آغوش دریا بر آمد ، شبی هم در آغوش دریا بمیرد... 

 ﻣﺎﺑﺪﻫﮑﺎﺭﻳﻢ ﺑﻪ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ!
ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺩﻭﺳﺘﺖ ﺩﺍﺭﻡ ﻫﺎﯼ ﻧﺎﮔﻔﺘﻪ ﺍﯼ ﮐﻪ
ﭘﺸﺖ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﻏﺮﻭﺭﻣﺎﻥ ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ
ﻭ ﻣﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻠﻌﻴﺪﻳﻢ ﺗﺎ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﻫﻴﻢ ﮐﻪ ﻣﻨﻄﻘﯽ
ﻫﺴﺘﻴﻢ...
مواظب باشید که خیلی به هم بدهکار نباشید...

• چرخ که امشب به کام دل ما خواسته گشتن

  دامن وصل تو نتوان به رغیبان تو هشتن

  نتوان ازتو برای دل همسایه گذشتن

  شمع را باید از این خانه برون بردن و کشتن

  تا که همسایه نداند که تو در خانه مایی

  سعدی این گفت و شد از گفته خود باز پشیمان

  که مریض تب عشق تو هدر گوید و هزیان

  به شب تیره نهفتن نتوان ماه درخشان

  کشتن شمع چه حاجت بود از بیم رغیبان پرتو روی تو گوید که تو در خانه مایی

• من تمـــــام شــــــــعرهایم را 
  
  در وصــــــــف نیامدنت ســـــــــــــروده ام ! 
  
  و اگر یــــــــــک روز ناگهـــــــــــان ناباورنه ســــــــر برسی 
  ... 
  دســـــــــت خالی ,حیرت زده 
  
  از شاعر بودن استعفا خواهم داد! 
  
  نقــــــاش میشوم 
  
  تا ابدیت نقش پرواز را 
  
  بر میله های تمام قفس های دنیـــــــا 
  
  خواهـــــــم کشید.

• لمس تن تو

   

  شهوت است و گناه

  حتی اگر خدا عقدمان را ببندد...

  داغی لبت جهنم من است

  حتی اگر فرشتگان سرود نیکبختی بخوانند...

  هم آغوشی باتو,هم خوابگی چرک آلودی ست

  حتی اگر خانه خدا خوابگاهمان باشد...

  فرزندمان,حرام نطفه ترین کودک زمین است

  حتی اگر تو مریم باشی و من روح القدس...

  خاتون من!

  حتی اگر هزار سال عاشق تو باشم,

  یک بوسه

  یک نگاه حتی,حرامم باد!

  اگر تو عاشق من نباشی...

 تنها بودن سخت است
اين كه از هر طرف رانده شوي ديوانه كننده است
اين كه هيچ كس تو را نفهمد مر گ آور است
و من تنها مرده ي ديوانه اي هستم 
كه آرزوي ديدن تو را مي كنم
آري تو 
تو كه گوش مي كني و هيچ نمي گويي
و من سال هاست كه شب ها به اميد ديدن تو در رويا، 
مي خوابم
و اما تو ...

پس كي به اين خواب هاي بي خوابي ام مي آيي
به شب هاي بيداري ام 
و 
به اشك هاي ناتمامم
نگو كه دوباره دلم شكست و به سويت آمدم
نگو كه وقتي خوشم شكرت نمي كنم
كه تو دروغگو نيستي!
مي دانم كه جزاي گناه از ياد بردن تو عشق است
و من 
كه تنها مرده ي ديوانه ام 
از تو هر دو را مي خواهم
هم عشق را 
و هم تو را 

آري من عشق تو را مي خواهم
عشق به تو!
منتظرم...
منتظر لبخند هاي هميشگي تو 
منتظر مهرباني ات 
و منتظر 
ديدنت
مرا با خود ببر از اين بهشتي كه تو در آن نيستي 
كه من سخت آشفته ام

 زند گی با تو
زندگی با تو کردن خوش است
به امید وصل تو بودن خوش است
اشک خونین ز چشم در پیش تو چکیدن خوش است
می از ساغر لب میگو ن تو نو شیدن خوش است
ناله نی و آهی جگر کشیدن پیش تو خوش است
همچو مجنون زنجیر عشق تو درپا انداختن خوش است
چو پروانه بگرد شمع رخسار تو سوختن خوش است
دربند عشق توهمچو عشا ق جها ن شهره ءآفاق شدن خوش است
سر به بالین تو ماندن و جا ن از برای تو دادن خوش است

 خداحافظ رفیق نارفیق من!
تو هم رفتی!

تو هم از کوی من چون دیگران بی اعتنا رفتی!
تو هم
با اولین بوران پاییزی چو انبوه درختان برگ و بر کندی
تو هم رفتی!

تو رفتی و نفهمیدی
که من دیوانه ات بودم
چه شوری در من افکندی
چه سان دلداده ات بودم!

تو رفتی و دل من مرد
رفاقت سوخت
صداقت را نخستین باد پاییزی ز پیش ما به یغما برد!

 زندگیمان را همچون خانه ای برای کسی میسازیم و هنگامی که میتوانیم او را سرانجام در این جا دهیم نمی اید سپس برایمان میمیرد و خود زندانی جایی میشویم که تنها برای او بود 

 مردمان جهان از خُرد تا بزرگ
تارهای سست از آرزوهای گران بر گِرد خویش می تنند
و خود
عنکبوت وار میان آن جای میگیرند
ناگهان ضربت جادویی این تارهای سست را از هم می گسلد
آنگاه همه فغان برمی آورند که کاخی آراسته به دست ستم ویران شده است

 نفرین برهر آنچه که روح آدمی را 
با جذبه و جادو به سوی خویش می کشد 
و او را در این ماتم کده 
با نیروهای اغوا و فریب در بند می کشد.
فراتر از همه نفرین بر اندیشه های والا
که جان خویشتن را با آن ها اسیر می سازد 
نفرین بر فریبندگی خیالات 
که باری اند بر دوش خرد!
نفرین بر هر آنچه در رویاها بر ما وارد می شوند 
به هیات فریب کار شهرت به هیات نام دارندگی 
نفرین بر هر آنچه که تملک اش 
مثال تملک بر همسر و فرزند و خدم و حشم می فریبدمان .
نفرین بر دارایی که با گنجینه هایش 
به اعمال بی پروایانه تهییج مان می سازد
با فریبی که در نشاطی به باطل 
مخده های آسایش را برایمان فراهم می سازد.
نفرین برآن مرحمت بالای عشق!... 

 خوش اومدي به شهر غم

اينجا بايد صبور باشي

قانون اينجا اينه كه

از شادي ها به دور باشي

اينجا فقط غم جا داره

خنده و شادي نداريم

دلاي غم زده داريم

دلاي عادي نداريم ....

من یه برگ زرد پاییز

تو یه رویای خیالی

ولی من شعری غم انگیز

تویی یک جنگل سرسبز

ولی من کویری خشکم

دست تو دست من نذاشتی

دستمو پس زدی محکم

تویی یک خورشید تابون

ولی من ی ماه تاریک

تو یه جاده ی عریضی

ولی من یه راه باریک

تویی یک درخت زیبا

ولی من یه تیکه چوبم

حالمو اگه بپرسی

توکه باشی دیگه خوبم

تو یه قلب مهربونی

ولی من قلبی شکسته

قلبی که داغونه  اما

نشد از عشق تو خسته

قلبی که خونه ی غم هاست

قلبی که عاشقه اما

همیشه تنهای تنهاست

تو ....  تو عشق منـــــــــــــــی

 به نام حق
به نام آنكه دوستي را آفريد، عشق را ، رنگ را ... به نام آنكه كلمه را آفريد.
و كلمه چه بزرگ بود در كلام او و چه كوچك شد آن زمان كه ميخواستم از او بگويم.
سالهاست دچارش هستم. و چه سخت بود بيدلي را ، ساختن خانه اي در دل.
و اين دل بينهايت، چه جاي كوچكي بود براي دل بيتابش.

او رفت و من نشناختمش . در تمام ميخكهاي سر هر ديوار، آواز غريبش را شنيدم
اما نشناختمش. همانگونه كه بغضهاي گاه و بيگاهم را نشناختم.
فقط آنقدر او را شناختم كه در سايه هاي افتاده به كلامش، به دنبال جاي پاي خدا باشم.

اينجا، هر چه هست، جز با صداقت او و كلام و نقشهاي او، حوض بي ماهيست.
شايد مزرعه اي باشد با زاغچه اي بر سر آن
زاغچه اي كه هيچكس جدي نگرفتش .
اينجا را هديه اش ميكنم. به آنكس كه براي سبدهاي پرخوابمان، سيب آورد.
حيف كه براي خوردن آن سيب، تنها بوديم . چقدر هم تنها ...

 حالم گرفته از این شهر که آدم هایش همچون هوایش ناپایدارند

گاه آنقدر پاک که باورت نمی شود!

گاه آن چنان آلوده که نفست می گیرد

غروب آخر شعرم پر از آرامش دریاست ، و من امشب قسم خوردم تو هرگز نرنجانم . . .